Na een goede start van de competitie thuis op sportpark Pelzer nu uit naar Blitterswijk, nog nooit geweest, vorig jaar kampioen in de 6de klasse. Een sportpark waar de tijd lijkt stil gestaan te hebben, nostalgie ten top. Een uitermate vriendelijk ontvangt, kopje koffie en meteen een goede sfeer. Die bleef tijdens de wedstrijd ook in het veld hangen.
Tactisch plan was om in de eerste 20 minuten full gas te spelen om de Blitterswijkers welkom te heten in de vijfde klasse. Dat lukte 10 minuten goed, resulteerde in kansen, de trekker werd nog niet over gehaald. Daarna om de één of andere reden kwam de klad erin. Moeizaam is een uiterst zwakke benaming voor hetgeen de blauwwitte etaleerde. Toch de 1-0, Reijs die het doelpunten account opende voor dit seizoen.
Door slordig spel redelijk snel 1-1, zwak verdedigen kan ook op dit niveau niet.
Redelijk onverwacht de 1-2 van Levi, koelbloedig afgemaakt. Daarna volgde wederom momenten van onachtzaamheid waarbij ongelukkig en wijfelend optreden 3-2 met rust betekenden.
Donderspeechen zijn niet mijn favoriete onderdeel, maar nu moest het. Helder, maar nog immer in dialoog met het team kijken wat er anders moet.
Tactisch plan gewijzigd en vol goede moed op naar de tweede helft.
Het verschil kon niet groter zijn. Druk en passie. Snel de 3-3 van wederom Levi. Duidelijk beter, echter edoch alleen winst was het motto. Daan met een perfect passende schot op een afvallende bal, zeker 35 meter vanaf de zijkant van het veld. 3-4 en daarmee waren de verhoudingen hersteld. Na een goede combinatie Levi met de 3-5, elke week een speler die een hattrick maakt, ik teken ervoor. Daarna nog ruimte om uit te bouwen, maar kansen werden niet omgezet in goals.
Om volledig te zijn nog een merkwaardig moment. Kevin doorgebroken en met een volwaardige yuka op de mat gelegd, daar hadden de Nederlandse judoka's iets van kunnen leren. De scheidsrechter was de enige die het niet zag. Geen rode kaart, geen gele kaart en zelfs geen overtreding. Mwaoh. Die zagen we niet aankomen.