Laatste wedstrijd voor de korte herfstvakantie onderbreking. Selectie van 15 man, fit en scherp. Tegenstander van vandaag Oostrum 2, eerste wedstrijd gewonnen, daarna alles verloren. Jong team met tot nu toe de sterkere tegenstanders tegen gehad. Niets van te zeggen aan de voorkant, dat doen we dus niet.
Net voor de aftrap erachter komen dat we in de verkeerde dugout zitten, niet handig, maar ach wat zou het. Scribent van dienst is geen Mourinho, bijgeloof niet zo heel erg aanwezig.
De aftrap. Binnen twee minuten de eerste kans, Daan naar goed doorzetten, net een teenlengte tekort om de 1-0 binnen te prikken.
Binnen 10 minuten alsnog raak. Martijn Boeijen na een goede hoekschop scherp om de bal bij de tweede paal binnen te koppen. Terecht. De blauwwitte domineren en de roodwitte anticiperen.
Nog binnen de minuut de 2-0. Kevin met een werkelijk verwoestend schot, rand 16 snoeihard net langs de goede kant van de paal. Op rozen zou je denken. Zeker nadat er nog binnen het half uur 3-0 op het scorebord komt te staan. Wederom Kevin. Waar hij bij de 2-0 het net teisterde was het nu rustig, bijna arrogant, keeper uitgespeeld, twee spelers het spreekwoordelijke bos in gestuurd en vervolgens beheerst langs de speler op de doellijn geplaatst. Weelde alom.
Tot de rust weinig om op aan te merken. Anders dat de Ron Jeremy van de tegenstander met een onbesuisde tackel eigenlijk wel een kaart had mogen hebben. Echter edoch, daar was de wedstrijd niet bepaald naar.
Rust, thee, wissels besproken en vooral aangegeven dat we door moesten gaan op de ingeslagen weg. Voetballen en niet meegaan in de strijd, zeker niet achteruit gaan lopen.
De wedstrijd kabelde wat voort en na mogelijkheden voor de blauwwitten waarbij de keuzes niet gelukkig waren op zijn zachtst gezegd. Daarna uit het niets de 3-1, net pech, ongelukkige kluts. Kan gebeuren als je op gras speelt.
Nog geen stress aan de zijkant, voetballend nog immer beter. Dat resulteerde ook snel in de 4-1. Wederom Martijn Boeijen, met een fraai afstandschot. 4-1. Wat er daarna gebeurde is eigenlijk niet voor jeugdige lezers geschikt, aangezien er niet met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan worden vastgesteld dat dat zo is, houden we het netjes.
De druistigheid van de tegenstander werd groter en wij liepen achteruit. 4-2, 4-3 tot gevolg. Nog niets aan de hand. In de allerlaatste manier, snerpend geluid van de fluit en de scheidsrechter wijst naar de stip. Ik kon niet beoordelen of het erin was, de meningen zijn daarover verdeeld, maar je mag het als team nooit zover laten komen. Dat we in de reservertijd nog een penalty onthouden worden is dan helemaal zuur.
Eerste puntverlies, maar nog wel ongeslagen. Op naar de herfstvakantie en vervolgens verder met het seizoen.